‘Ik wacht’ is de treffende titel van het boek dat door het Dagblad van het Noorden werd uitgegeven. 101 verbijsterende ervaringsverhalen uit 2019 die werden opgeschreven. Als predikant van een gemeente in het epicentrum van het aardbevingsgebied herken ik helaas nog steeds veel van deze verhalen. Veel gemeenteleden wachten op duidelijkheid in hun situatie. Of ze wachten tot de versterking eindelijk zal gaan plaatsvinden. Of ze wachten op nieuwe rapporten.

We wachten op gerechtigheid en op zijn minst een stukje erkenning van het leed dat is aangedaan. Als predikant ben ik werkzaam in het gebied van Loppersum, Garrelsweer, Zeerijp, Stedum en Ten Post, plaatsen die helaas bekend zijn geworden omdat er regelmatig zwaardere aardbevingen voorkomen. Mijn belangrijkste taak in de aardbevingsproblematiek lijkt het wel het vooral bezig zijn om verwachtingen te temperen. Niet uitgaan van gedane beloften en je leven niet laten beheersen door iets wat je niet kunt beheersen. Maar hoe doe je dat als zoiets groots over je leven hangt? En dat voor sommigen al jaren lang. Mensen zitten in de wachtstand en er lijkt geen eind aan te komen.

Wat kan en mag je nu nog verwachten?

Je mag toch verwachten dat de overheid uiteindelijk over de brug komt? Is het niet ruimhartig dan in elk geval herstel van schade en leed? Je mag toch verwachten dat er erkenning komt? Ja, dat mogen wij verwachten. Maar na 10 jaar weten we ook dat we niet te hoge verwachtingen moeten koesteren. Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. Inderdaad wonen er inmiddels ook een aantal mensen in versterkte huizen of is er uitzicht op einde van procedures. Maar wat duurt het lang of wat heeft het lang geduurd.

Wat is het nog nodig om dit telkens opnieuw onder de aandacht te brengen. Zelfs nu het al bijna 10 jaar duurt dat na de aardbeving in Huizinge in 2012 er werkelijk aandacht voor de problematiek kwam. Als kerken weten we wat verwachten is. we weten wat het is om hoop te koesteren in de rauwe werkelijkheid van dit tijdelijke bestaan.

We weten wat het is om te leven in een wereld die niet volmaakt is en waar onrecht heerst. En tegelijk weten we ook wat het is om hoop te hebben. Hoop te koesteren en uit te dragen. En dat mogen we ook blijvend in de aardbevingsproblematiek doen. Daarom roepen we alle kerk op om dit onderwerp jaarlijks in het gebed mee te nemen op Groningerzondag. Die zal dit jaar zijn op zondag 26 juni.

We hopen op uw gebed

Deze Groningerzondag valt dit jaar precies op de zondag voordat de openbare verhoren van de Parlementaire Enquêtecommissie gaan beginnen. We hopen dat u dit in uw gebed wil meenemen. Zo mogen we als kerken samen blijven bidden om recht en erkenning. 

Christiaan Kanis, voorzitter Platform Kerk en Aardbeving